My first story in Malawi!

Lieve Lezers,
Hier een soort van samenvatting van mijn eerste 2 weken in Malawi! Ik vergeet vast de helft en dat is misschien maar goed ook anders wordt het een lang verhaal, hoeveel je eigenlijk al kan meemaken hé in 2 weken! Het boek begint bij Schiphol. Waar iedereen al aan het inchecken was.. was ik aan het uitzoeken hoe ik mijn handbagage meekreeg want bij het insealen kwam ik er achter dat deze bagage meer dan 8 kilo was. Hier begon mijn stressmoment al, want die spullen wou ik graag ALLEMAAL mee! Gelukkig is dit opgelost met een backpackhoes waar ik een deel van mij bagage kon indoen! Toen dit allemaal was opgelost, en ik was ingecheckt begon het afscheid nemen al. Een verdrietig momentje ofcourse. Knuffel, kus, zwaai, doei! En dan zet je de laatste stap met je huiloogjes door de hekjes, op naar drie maanden Afrika spannend!
Onze vliegreis ging als volgt: van Schiphol – Frankfurt, Frankfurt – Addis Abbeba (Ethiopië) – Ethiopië – Lilongwe (Hoofdstad Malawi).
Het allereerste vliegtuig naar Frankfurt vertrok dus al om 14:45.. We kwamen rond 16:00 aan in Frankfurt, Duitsland. Vanuit Duitsland vertrok het vliegtuig pas weer rond 22:00. We hebben uiteindelijk 2 uur gezeten bij de hekjes van Ethiopië Airlines, omdat die medewerkers van het vliegveld zeiden dat je om 5 uur kon inchecken… Uiteindelijk werd het 7 uur halleluja hee.
Daarna konden we langs de douane waar ik meteen kon vragen of je achter de douane ook nog kon eten, en yes er was een Mac. Nou dat maakt het 2 uur wachten zo weer goed bij mij! Bij de Mac hebben we ons nog lekker kunnen vol eten, want wie weet hoelang je die lekkere rotzooi moet missen?
Uiteindelijk had het vliegtuig wat vertraging we zaten rond 10 uur in het vliegtuig maar een uurtje later vertrok die pas. Een aparte vlucht laat ik maar zeggen; lampen die eerst uitgaan en dan weer aan en rond half 1 s ’nachts werd je verrast met een lekkere warme maaltijd, wat natuurlijk zonde is om over te slaan!
Helaas heb ik vrij weinig kunnen slapen in het vliegtuig. Saske (die naast mij zat) en ik probeerde een mooie apenhouding te maken met elkaar om op een fijne manier slapen, maar helaas no result. Rond half 7 ‘s ochtends kwam we aan in Ethiopië. Echt vet om te dalen met het vliegtuig en gewoon te zien dat je in Afrika zit! Toen we het vliegtuig uitstapte was het ook al super lekker warm!
Vanuit Ethiopië ging het vliegtuig rond 9 uur. Dit was onze laatste vlucht SPANNEND! Rond half 1 waren we in Lilongwe de hoofdstad van Malawi! Bij aankomst was het daar wel wat bewolkter! Poeh, het grootste deel van de reis zat er op dachten we…. Na de paspoort controle, een vingerafdruk laten maken en een onverwachtste foto met een webcam waar je vermoeide reishoofd met lekkere wallen op staat, konden we de bagage halen.. We haalde de bagage één voor één eraf maar helaas kwamen we er achter dat de backpack van Maartje in Ethiopië was achtergebleven en de extra tas van Saske in Frankfurt.. Ondanks we duidelijk op het vliegveld in Frankfurt hadden doorgegeven dat de tas naar Lilongwe moest.. En zo hadden we onze eerste tegenslag. In de tussentijd dat de andere van ons groepje een kaartje en geld ging pinnen hebben ik en Yoni gezellig met de mensen achter de balie gekletst! Ik heb erg kunnen lachen met die mensen, ze konden de stress van een verloren tas niet echt begrijpen. Voor hun zijn er natuurlijk weer hele andere prioriteiten en is een verloren tas niets! Ze vonden het maar al te grappig dat wij, als Nederlanders, in het meest afgelegen dorpje gingen werken! In hun hoofd wenste ze ons alvast sterkte! Vanaf het vliegveld reden we met de taxi naar de Korean Garden Lodge. Waar ik, ofcourse, weer de ogen uit m’n kop heb gekeken. Heel gaaf om alles wat er langs je heen gebeurt te zien! En de Afrikaanse muziek die de taxichauffeur op had maakte het plaatje al helemaal compleet. Ik kreeg het er helemaal warm van (voor hoever ik nog warmer kon worden met die tempraturen).
We zouden eigenlijk zondagochtendochtend met de bus naar Blantyre gaan. We hebben een nachtje extra geslapen in de Korean Garden lodgein Lilongwe. GELUKKIG was de backpack van Maartje gearriveerd de volgende dag! Helaas was de extra tas van Saske nog niet aangekomen, uiteindelijk zou die naar Blantyre gestuurd worden en konden we hem daar ophalen.
We zijn met de bus van Lilongwe naar Blantyre gereden. Waar ik het trouwens bijzonder leuk vond om uit het raampje te kijken! De natuur, de mensen langs de weg, de rust en de chaos..
In Blantyre werden we opgehaald door Rafael, een man uit het dorp die ook in het ziekenhuis werkt en alles een beetje begeleidt. Hij was erg aardig en hij stond al vanaf erg vroeg op ons te wachten. Hij had een pick-up, wat betekende dat je lekker kon uitwaaien in de laadbak!
Voordat we naar Muona reden (het uiteindelijke dorp) hebben we nog wat boodschapjes gehaald.
Tijdens de boodschappen stond mijn voorvakje van mijn tas open, waar ik toevallig even snel mijn mobiel in had gestopt.. Je raadt het al, gestolen, waar ik overigens pas in Muona achter kwam  De tweede tegenslag , erg jammer maar dat maakt het avontuur niet minder mooi.

Na de boodschappen ging de reis naar Muona echt beginnen! Het is ongeveer 4 uur reizen met de pick-up. Het was echt super gaaf om achterin te zitten. We zijn nog een heel stuk over de normale weg gereden maar op een gegeven moment kwamen we op de zandweg. Het was echt gaaf om achterin te zitten en ‘a little bit’ pijnlijk! Ik ben in iedereen geval goed wakker geschud! Je zag veel bergen en water, een supermooi uitzicht dus! Ook waren kindjes zich aan het wassen in de meertjes. Bij hele kleine kindjes zag je soms de mond openvallen omdat ze misschien we voor het eerst een azungu zagen. Geef toe.. dat is best indrukwekkend!

Tussendoor kwamen nu ook kindjes die AZUNGUUUU (blanken) riepen en begonnen te zwaaien en een stukje mee rende zelfs, super schattig. Veel kindjes waren super enthousiast, je voelt je bijna de koningin, zoveel heb ik nog nooit gezwaaid in m’n leven poeh!

Tegen het donker kwamen we aan in Muona. We kregen het huisje te zien waar we voor de komende periode in kwamen. En het is groter dan verwacht! De kamers zagen er goed uit. We hebben ook een fornuis en keuken wat erg fijn is! We hebben ook een douche waar we wel vaak met water en kopjes wassen omdat het water er niet altijd is, maar ach dat wend allemaal! Soms valt de stroom ook uit en hebben we dus even geen elektriciteit. De eerste dag zat er al een van m’n lievelings(on)gedierte op de wc: mr. Spin. Volgens mij hebben wij zo bij elkaar meerdere keren het dorp laten trillen met ons geschreeuw. “oh, ik ben zo blij dat die spinnen hier meevallen” dat was mijn zin. Één dag voor de schrik van m’n leven. Want een dag erna liep er echt een joekel van een spin in de gang die natuurlijk weer mijn kamer inkroop. Yoni was de bink van de avond! (die overigens ook bang is voor spinnen).

Verder hebben we hier ook kakkerlakken, gekko’s, sprinkhanen, vleermuizen, en MUGGEN. Ik ben echt helemaal lek geprikt. Ik heb een klamboe meegenomen die voor geen meter past, dus gebruik ik nu de klamboe van hier waar een aantal grotere gaten inzitten en waar de muggen ook flink van profiteren! De mensen hier in het dorp zijn ontzettend warm! Iedereen is er spontaan en praten erg hartelijk tegen elkaar! Omdat Rafael zei dat we een lange reis hadden gehad en waarschijnlijk geen zin hadden om te koken heeft zijn vrouw, Adina, die ook in het ziekenhuis op de verloskundige afdeling werkt, gekookt voor ons. En zo werden we daar de eerste avond al uitgenodigd! Echt heel erg lief en gastvrij. Het eten smaakte ook nog eens erg lekker! Toen Adina mijn bord wou aannemen en haar hand open deed dacht ik dat ik haar een hand moest geven als een soort van traditie ofzo! Natuurlijk had ik het stukje van bord geven ‘net’ gemist, toen ik mijn hand ik haar hand legde keek iedereen super verbaasd maar gelukkig kon iedereen er hard om lachen inclusief Adina en Rafael.

De eerste ochtend hoorde we allemaal kindjes bij onze ramen staan “azungu, azungu”. Op een gegeven moment trokken we de gordijntjes maar open en daar stond een hele club. Allemaal onze namen vragen haha! Super schattige kindjes, maar als je ze langer kent zijn ze best ondeugend! We hebben al een potje gevoetbald met hun creatief zelfgemaakte bal! En ook hebben we Lummeltje gespeeld. De kinderen hier zijn erg creatief en maken met weinig spullen toch mooie dingen! Mijn naam hebben ze ook erg goed onthouden, want ik word vaak geroepen (MABIELIAAA, MABIELAAAAA FOOTBAL??) door de fanclub!

Tussendoor gaan wij hier ook naar de markt, wat altijd weer een klein avontuurtje op zich is. Zo lopen we weer opeens tussen dansende mensen achter een auto die gaan deelnemen aan de verkiezingen, of worden we omsingeld door een groepje kinderen die de azungu’s meer dan interessant vinden!

Vanaf donderdag 24 april begon ons eerste dagje in het ziekenhuis. We zouden de eerste 2 dagen op de male/female ward staan. Donderdag begon het, net zoals in Nederland, met de overdracht. Helaas kan ik die heel lastig verstaan omdat het Engels/Chichewa’s door elkaar is. Aangezien mijn Engels al niet perfect is, wordt dit al helemaal lastig haha! In de overdrachtsruimte moesten we één voor één opstaan om onszelf even voor te stellen (my lord, het is dat je mij niet zo snel rood ziet worden..) Alle ogen van de Malawianen op de Azungu’s gericht.

Na de overdracht kregen we een rondleiding door het hele ziekenhuis. Je kan via buiten naar verschillende afdelingen lopen. Voor de patiëntenkamers buiten zie je veel familie op de grond zitten. Vaak is familie de hele dag aanwezig. Families staan hier echt voor elkaar klaar, wat wel heel mooi is om te zien. Ook had ik even het kinderboerderij idee toen ik geitjes, honden en kippen zag!

Op een gegeven moment kwamen we op de male/female ward aan waar we donderdag en vrijdag zouden staan, en de daar opeenvolgende week. Ik moest nog wel even wennen aan het verschil, het was bijvoorbeeld erg warm op de kamers terwijl er veel patiënten met koorts liggen. Maar je moet hier vooral proberen niet alles te vergelijken met Nederland! Met de veel mindere middelen die ze hier tot beschikking hebben, vergeleken met Nederland, zijn ze hier toch creatief! Sheila vertelde ons ook dat je hier gewoon moet kunnen improviseren, zo gebruiken ze bijvoorbeeld een handschoen als stuwband als die er niet zijn.

We hebben de eerste dag vooral meegekeken, en af en toe geassisteerd waar het nodig is. Helaas lag er al een overleden patiënt in de morgen. Er zat veel familie omheen, toen de vrouw eenmaal in de ambulance lag met de familie er omheen begonnen ze pas echt met huilen! Heel akelig, ik kreeg er zelf tranen van in mijn ogen!

Het ziekenhuis, en de daar bijhorende regels, zijn hier heel anders dan in Nederland. Hier is er ook wat meer afstand tussen de verpleegkundige en de patiënt. Soms kom ik de kamer wel eens binnen om gewoon even te kijken of het goed gaat “Mwuli Bwanji” (hoe gaat het)? En dan ga ik weer. Volgens mij snappen ze er niks van haha!

Ook krijg je hier te maken met ziektebeelden die je in Nederland nauwelijks tegenkomt. Veel voorkomende ziektebeelden zijn onder andere Malaria, HIV en infecties. Ook lag er een jongen met meerdere krokodillen beten. Hij had een aantal wonden en was zijn rechterarm kwijt. Er komen bijvoorbeeld ook mensen langs die een intramusculaire injectie nodig hebben, of een katheter.

Ik stond donderdag en vrijdag op de male ward, en de opeenvolgende week op de female ward. Tot onze verassing hadden we donderdag vrij omdat het ‘Labour day’ was. Omdat we vrijdag vrij kregen om naar Blantyre te gaan, was woensdag onze laatste dagje werken op de female/male ward. Yoni, Saske en ik stonden op de female ward, en tegen het einde van de dag werd er gezegd dat we konden meekijken met een curettage. Voor de niet medische mensen onder ons ‘het verwijderen van een achtergebleven stuk placenta’. We hadden een sterke wandeling naar ons huisje gemaakt om schone pakken te halen voor in de OK. De curettage vond ik indrukwekkend om te zien, en ik kreeg het er wel een beetje benauwd van. Maar het is ook wel heftig als je zoiets überhaupt nog nooit hebt meegemaakt. De details vertel ik jullie later!

Al bij al dus veel indrukken gezien in de eerste 2 weken. Rafael kwam ons ook nog ophalen en vroegen of we mee wouden lopen. We liepen eerst langs de waterput wat een stukje naar boven is. Als je verder loopt zie je een bos. Dan loop je een beetje berg op berg af, net zoals de verplichte boswandeling van 3 uur in Nederland haha!

Nou achter dat bos zit fantasieland, zo zou ik het maar noemen. We zijn een stukje naar boven gelopen en opeens had je uitzicht over bergen, water natuur, echt supermooi! De wandeling ging overigens niet helemaal vlekkeloos met mijn teenslippers. Gelukkig heb ik mijn evenwicht kunnen terugvinden en lig ik nu niet met een gebroken been in het Trinity Hospital!

Dit weekend zijn we lekker in Blantyre! We zijn ’s ochtends vroeg opgestaan om 5 uur de bus te hebben! En geloof me dit zijn geen breng bussen uit Nederland! We hebben eerst een half uur naar een priester geluisterd voordat de rit begon! De bus is op een gegeven moment zo vol als hij maar kan! Sommige mensen komen gewoon aan met een plastic zakje met een levende kip er tussen! Omdat we zo vroeg in de bus zaten kwamen we voor 11 uur aan in Blantyre! Omdat je hier niet zelf hoeft te koken, en er een bar is met zwembad, krijg je echt een beetje een vakantie idee wat op zich wel lekker is! Ook waardeer ik eten nu ontzettend en als we nacho’s bestellen (die hier overigens heerlijk zijn met een dikke saus eroverheen) geniet ik hier echt van! We hebben een lijstje gemaakt met boodschappen die in Muona niet verkrijgbaar zijn en met z’n alle inkopen gedaan! Wat een ellende met z’n 5en maar het is goed gekomen haha! Natuurlijk hebben we als kleuters nog even wat zitten graaien bij de chocolade! Je merkt ook dat dit een wat duurdere stad is., De mensen dragen make-up, en de producten zijn wat duurder dan in Muona!

Al bij al heb ik al veel meegemaakt in 2 weken! Het land is erg mooi, de tempratuur is HOT (en dat noemen zij winter), de mensen zijn warm en de omgeving is mooi! Ook gaat alles hier wat relaxter en komt tijd niet zo nou.. Bij bepaalde dingen is dat vervelend, maar ik kan hier wel aan wennen hoor haha. Niet al die verplichtingen, heerlijk! Uiteraard komt mijn blog als laatste online en vertrekken we over een paar uur al terug naar Muona, maar zoals de meeste van jullie weten is plannen niet echt mijn ding haha! Ik hoop dat jullie het ook naar je zin hebben in Nederland (en natuurlijk mijn klasgenootjes op stage)! Volgens mij is dit uiteindelijk nog een redelijk lang verhaal geworden! Ik hoop dat ik jullie wat meer op de hoogte heb gebracht en hoop dat jullie ook mogen genieten van mooi weer in ons kikkerlandje!