derde update

Lieve Azungu’s,

Ik heb in deze weken veel meegemaakt, en dus weer een best lang verhaal!
Vrijdag gingen wij weer met z’n alle naar Blantyre, want we hadden VAKANTIE! We hadden gehoord dat er dit keer een minibus zou gaan vanaf het ziekenhuis hier in van Muona naar Blantyre.
Normaal zie je zo een busje altijd propvol zitten, maar we hoorde van iemand dat het busje erg leeg zou zijn met veel ruimte! Dat leek ons wel ideaal, aangezien wij een week naar Blantyre gingen met onze overvolle backpack! Vrijdagochtend stonden we vroeg op, de minibus zou vertrekken om 5:30. Toen we met ons zooitje spullen bij het ziekenhuis aankwamen bleek de minibus helaas al vertrokken te zijn. Natuurlijk had ik al zo een voorgevoel, want wij zijn groupie ‘pechvogel’. We zijn maar (snel) wandelend naar de markt gelopen met de hoop dat de grote bus daar nog stond. Gelukkig stond die er, en konden we nog instappen. De busreis verliep niet helemaal vlekkeloos, maar we zijn heelhuids aangekomen en… we’re still alive!

Aangekomen in Blantyre konden we nog niet meteen de chillmodus aanzetten want we moesten eerst ons visum verlengen. Dit kon op het Chileka airport. Dit was ongeveer een half uur van onze Lodge vandaan. Wij zijn met de taxi naar Chileka airport gereden. Daar moesten we naar een kantoortje waar we te horen kregen dat het niet mogelijk was en ergens anders heen moesten. Naar wat doorvragen bleek eigenlijk dat ze de stempel gewoon niet hadden..

Wij zijn maar weer in de taxi gestapt en doorgereden naar Immigration Inquiries. Daar kregen we een formuliertje met de stempel. Voor de officiële stempel moesten we alleen nog ‘even’ naar boven doorlopen waar we de stempel voor in ons paspoort kregen. Dat ‘even’ was uiteindelijk 3 uur in de rij wachten. Het ging echt op slakkentempo en iedereen werd voorgelaten. Toen we uiteindelijk al laatste aan de beurt waren, was het systeem kapot… of we morgen even terug konden komen. Gelukkig hebben we even gewacht en deed het systeem het weer naar tien minuten. In die tussentijd had de taxi ook erg lang moeten wachten dus dat waren ook wat extra centjes, wat terecht was natuurlijk! Wij zijn op de terugweg nog langs de shoprite gereden voor wat kleine chocolade inkoopjes en hebben de taxichauffeur ook maar wat gegeven voor het lange wachten. Over een maand mogen we weer ons visum verlengen JIPPIE ik heb er nu al zin in!

Zaterdagochtend stonden we vroeg op want we gingen Mount Mulanje beklimmen! We namen allemaal onze backpack mee en reden weer met dezelfde taxi naar mount Mulanje. Het is ongeveer anderhalf uur rijden met de taxi naar Mulanje. We zijn daar naar info Mulanje gegaan. Daar kon je alles regelen wat betreft de berg, gidsen en porters. Voordat alles echt kon beginnen moesten we nog eten inkopen, voor tijdens de wandeltocht en voor op de berg. Dit kon je doen op de lokale markt. Nadat we het eten ingekocht hadden kon het avontuur beginnen. We hadden in totaal 4 porters en 5 backpacks, dus dat betekende dat we er eentje moesten afwisselen.

Na 5 minuten wandelen bedacht ik dat mijn camera nog in de backpack zat. De porter met mijn backpack moest nog beginnen dus moest ik weer terug. Uiteindelijk kon de wandeltocht beginnen MET mijn camera. We startte met wandelen rond een uur of 11. Het begon al erg mooi! Je liep over een veld theeplantages en de zon scheen volop! Na een stuk gelopen te hebben kwam er al meer hoogte tevoorschijn. We liepen door een stuk bos waar je erg mooi water had. Je kon je flesje er gewoon vullen, echt bronwater dus! De tocht begon langzamerhand toch wel zwaar te worden. Tussen de wandeltocht door hebben wij de backpack afgewisseld en OEIII dat was zwaar! Ik voelde me echt schuldig dat ik iemand moest betalen om onze tassen te dragen, maar zonder hun hadden wij het niet gered. Echt respect voor die mensen, echt waar! Volgens mij heb ik ook 100 keer geroepen hoe stoer ze waren haha! Naar al een heel stuk boven op de berg te zijn kwam er een heel erg steil stuk. In Nederland zou je hier touwen voor krijgen en noemen ze dit ‘onverantwoordelijk’. In Afrika noemen ze het een berg haha. Nou, hoe vaak wij wel niet met zijn alle geroepen hebben “als onze ouders dit zien trekken ze ons van de berg af”. Ik weet misschien niet hoe ik dit in een blog kan beschrijven, maar geloof me het was eng. Je moest vooral klimmen met handen en voeten tegen de rots geplakt en vooral niet achterom kijken en bedenken hoe je hier af zou kunnen donderen haha. Ook miste ik een parachute op m’n rug. Tussendoor had je ook nog een backpack op je rug die het niet makkelijker maakte. Maar al bij al hebben we het overleeft. Tussendoor hebben we wel een aantal pauzes genomen om even bij te komen. Tegen het donker aan kwamen we pas op een plateau waar we héél lang naar uitgekeken hebben. Wat een genot om even niet meer te hoeven klimmen. Dit stuk was wel erg mooi omdat je de zon onder zag gaan, wat een heel mooi uitzicht gaf. Even over het uitzicht gesproken.. dat was trouwens prachtig, maar echt kracht om er van te genieten was bij ons alle iets minder aanwezig. Die zware ROC trappen hebben dus niet zo’n conditie opgebouwd als ik had gehoopt. Op het laatste stuk kregen Saske en ik een rare opvlieging en begon we super hard te rennen. Waar we de kracht vandaan haalde moet je ons niet vragen. De zon ging al snel onder, en we waren in het donker onderweg naar het hutje waar we in zouden slapen, genaamd de CCAP hut. Ondertussen was het al behoorlijk afgekoeld, want je zat natuurlijk ook erg hoog op de berg.

Naar een uiteindelijk wandeltocht van 7 uur kwamen we eindelijk rond 6 uur ’s avonds in het hutje aan. Het was echt een primitief hutje op de berg die je ook in sprookjes zou horen. Het had wel echt iets! Het enige wat licht gaf waren de paar kaarsjes die aanstonden en de openhaard waar trouwens ook de enige warmte vanaf kwam. Ik weet niet hoeveel graden het was op de berg, maar ik kreeg even weer de Nederlandse winter in mijn hoofd.. dat zegt genoeg. Er waren meerdere mensen die bleven overnachten in de CCAP hut. In het hutje hebben we ook 2 andere Nederlandse meisjes ontmoet die toevallig ook in het derde leerjaar verpleging zaten! Zij sliepen ook bij Saske en mij op de kamer. We moesten nog eten met z’n alle en dat moest gekookt worden in de openhaard. Buiten in een hutje kon je afwassen en dat ging ook lekker primitief met de handen en IJSKOUD water. We waren erg vermoeid allemaal en gingen niet al te laat slapen. Wel onhandig om niet even een lamp aan te kunnen zetten als je iets nodig hebt maar gelukkig had Saske een mooi hoofdlampje mee die je ook in de grot gebruikt haha! Buiten het hutje om had je de mooie grond wc’s. Dit was een hok met houtenplanken en een diep gat in de grond. Het was zelfs zo koud dat je plas condens af gaf voor de mensen die geïnteresseerd zijn. Verder was de sterrenhemel die je zag als je in de lucht keek echt HEEL mooi! De hele lucht zat vol met sterren zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien!
De volgende ochtend hebben we ontbeten en gingen we rond half 8 ‘s ochtends weer dalen.
We zouden eigenlijk nog hoger gaan klimmen, maar aangezien Maartje en Yoni knieblessures hadden was het verstandiger om terug te gaan. Het dalen begon met klimmen… We moesten eerst een heel stuk de berg oplopen om naar het daal gedeelte te gaan. Ook dat was niet makkelijk. Het was een heel stuk lopen over van allerlei stukken steen, bos, takken en ga zo maar door haha! Onze eerste doel was de waterval. Als we bij de waterval zouden komen, zou het nog 1,5 uur lopen zijn tot het einde. Na alwéér een lange wandeltocht waren we eindelijk aangekomen bij de waterval! Tussendoor maakte de gids ook nog een grapje dat het nog 4 uur naar de waterval lopen was terwijl we er een half uurtje vanaf zaten. De moed zakte ons echt in de bergschoenen toen hij dat zei, maar gelukkig konden er toch nog grapjes gemaakt worden! Eenmaal aangekomen bij de waterval kon je het besluit nemen om een FRISSE duik te nemen. Ik was nog aan het twijfelen, maar lekker koud water kon ik wel gebruiken. Gelukkig had ik nog een lotgenoot, genaamd Yoni, die ook niet vies was van wat koud water. Toen we onze bikini aan hadden getrokken konden we er in gaan springen. Maar ondanks de warmte was dit water ONTZETTEND koud té koud. Toen ik alleen mijn voet er al in probeerde te doen verkrampte die. Ik denk dat Yoni en ik in totaal 4 minuten in het water hebben gezeten en de rest van de tijd lekker gezond op een grote steen! Na een tijdje moesten we onze kleren weer aan doen en konden we weer verder. Mijn voeten deden nogal pijn en na die verkoeling weer verder moeten is geen genot, maar het ijskoude water en het zonnen gaf wel weer kracht! Na nog zo’n anderhalf uur gewandeld te hebben, en op wat vlakkere stukken te zijn aangekomen, zijn we in een laadwagen/vrachtwagen gesprongen en hebben we het laatste stuk gereden. DE TOCHT ZAT ER OP!! Nadat we weer bij info Mulanje waren aangekomen, hebben we een lekkere pizza gegeten (welverdiend) terwijl we op de taxi aan het wachten waren. Zoals jullie al horen was dus niet héél mount Mulanje een groot succes, maar wel een ervaring rijker. We hebben de hele vakantie als stijve harken in Doogles rondgelopen! Ook is niet iedereen gezond van de berg afgekomen, en heeft Maartje er een scheurtje in de knieband overgehouden. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar! Ook neem ik geen toekomstige man die van bergklimvakanties houdt!

De rest van de vakantie hebben we dus maar rustig aan gedaan. We wilden Zomba plateau gaan bezoeken maar we hebben besloten dit toch maar later te doen. We hebben vooral lekker rustig aan gedaan, de boodschappen voor in Muona gedaan en natuurlijk genoten van het eten. Het weer in Blantyre was trouwens wat minder en zo rond de 19 graden. Donderdag hebben we wel een safari gedaan! Deze safari was in Majete wildlife park. Het was die dag trouwens wel heel mooi en zonnig weer! We reden er met een taxi naartoe en gingen daar vervolgens in een echt safari Jeep zitten! Lekker in het zonnetjes met de wind van het rijden! De dieren die we onder andere zagen waren; olifanten (waar Tasha heel vrolijk van werd), krokodillen, waterbucks, nijlpaarden, zwijntjes, antilopen, apen en nyalas. Na de Safari hebben we nog lekker alle dieren kunnen proeven in het plaatselijke restaurantje in het park! Nee grapje hoor gewoon een tosti!

Zaterdag gingen we alweer terug naar Muona. We hadden ons lekkere ontbijtje op en gingen met de taxi naar de Shoprite om nog even wat geld te pinnen. Rond 2 uur zou de bus weer vertrekken. De busrit ging goed TOT de bus kapot ging in de middle of nowhere. Want zoals ik al zei gaat alles altijd mis bij ons. Nadat de buschauffeur een paar keer geprobeerd had om de bus weer te startten bleek het een iets grotere probleempje te zijn. We hadden bijna geen andere optie dan de bus te verlaten. Daar stonden de azungu’s dan op een verlaten zandweg met de andere busreizigers . Sommige werden al opgehaald door een auto die naar het plaatsje reed waar ze heen moesten. Wij konden nog even wachten. Inmiddels stond er al een hele zwerm kindjes om ons heen die deze anzugu’s in de problemen net een bisoscoop filmpje vonden haha! Maar ach we zijn het wel gewend hoor! Toen het bijna donker begon te worden kwam er gelukkig een pick-up aan. Daar moesten de overgebleven mensen op gaan zitten. Het was echt proppen en je zat in een ongelofelijke yoga houding vanwege het ruimte gebrek. We begonnen maar weer te lachen van de ellende! Maar beter dit dan achterblijven in het donker natuurlijk. Ook dit hebben we weer overleefd en na meer dan 3 uur zijn we toch ‘veilig’ aangekomen in Muona!

We hadden zondag nog een dag om bij te komen (van de vakantie) en Maandag begonnen we op de peadiatric ward. Toen Saske en ik zondag naar de waterpomp liepen om water te halen zag ik een vrouw op de berg het haar kammen van een andere vrouw. Toen ik vroeg of ze toevallig ook vlechtjes kon maken knikte ze ja! We hadden half 4 voor het huisje bij ons afgesproken want ze wist natuurlijk allang waar de anzugu’s woonde haha! Om half 4 kwam ze met een ander meisje die erg aardig was. Ze heette Brenda en zij zou mijn haren vlechten! Het bleek dat ze gewoon tegenover ons woonde maar ik kende haar niet. Zij kende ons wel en ze vond dat wij schone Azungu’s waren omdat we altijd aan het poetsen zijn. Ook vond ze mij opvallen omdat ik er iets anders uit zag dan de andere Azungu’s! Ik wou graag vlechtjes met nephaar (wat ik op de markt had gekocht). Voor 1 euro wou ze die serieus zetten! In Nederland is dit echt geen geld maar voor hier is dat een normale prijs! Ik wou vlechtjes naar achter en ze schatte dat het ongeveer anderhalf uur ging duren. Natuurlijk heb ik nog een dikkere afro dan de lokale afrikanen hier en is ze uiteindelijk 3/4 uur bezig geweest (Naar 2 uur hadden we maar een pauze genomen). Ik heb haar ook maar wat meer betaald want dat verdiende ze zeker! We hebben in die tussentijd wel gezellig kunnen praten!


Maandag begonnen we weer met werken en voor ons startte de week op de kinderafdeling. Hier zouden wij in totaal 2 weken staan. De week voor de vakantie stonden we op de delievery ward dus dit was weer een nieuwe afdeling. De kindjes die er liggen zijn erg schattig maar ook erg ziek. Sommige kindjes raken al in paniek als je komt aanlopen met een thermometer haha! Maar soms doet een box of high five al wonderen! De meeste gevallen zijn: Severe Malaria, Simple Malaria, Anemie, Pneumonie en sepsis. Ook liggen er kindjes tussen die zijn ondervoed, met bronchitis en een jongetje die door voetbal een beenfractuur had gekregen en nu voor een lange tijd moest liggen op bed met een gewichtje van 5 kilo aan zijn been. Hij was trouwens wel erg dapper en was ondanks het lange liggen nog erg vrolijk. Wij hebben vooral veel meegekeken met de artsenronde, de controles gedaan en geholpen met de medicatie. Als de kindjes binnenkomen (new admission) worden ze vaak meegenomen naar de treatment room en wordt er daar bloed afgenomen. Dit worden gedaan via een canule want ze hebben geen vacuümsystemen en dat soort dingen. Ik heb ook een aantal keren gezien dat de canule zetten bij de kindjes niet altijd lukte in het armpje door bijvoorbeeld oedeem. Bij deze kindjes probeerde ze er een in het hoofdje te plaatsen wat er erg akelig uitzag. Het huilen van die kindjes gaat dan ook door merg en been!

Op de laatste dag van de Childerens ward hadden wij naar de middagpauze ballonnen meegenomen om aan alle kindjes uit te delen. Dit was erg leuk om te doen en al die blij gezichtjes te zien. Zelfs bij de hele zieke kindjes komt er een lachje tevoorschijn. Tijdens het uitdelen van de ballonen kreeg een kindje een epileptische aanval door een waarschijnlijke koortsconvulsie. Vlak daarna werd er een kindje binnengebracht die heel erg ziek oogde en naar de treatment room werd gebracht. Toen de verpleegkundige medicijnen aan het klaarmaken was voor dit kindje zagen wij op eens geen beweging meer in de borstkast. We hebben ook nog de ademhaling gevoeld, naar het oogreflex gekeken en Yoni heeft de pols nog proberen te tellen. Tot onze grote schrik was dit kindje overleden. Dit was echt heel heftig om mee te maken. De oma van het kindje begon heel hard te schreeuwen en te huilen. Het kindje werd bij de moeder op de rug gelegd en vastgebonden met een doek. De moeder hoorde je helemaal niet. Ik denk dat alles er later uitkomt. De moeder liep in een best snel tempo het ziekenhuis uit met de oma er achter aan. Ik kreeg er echt tranen van in mijn ogen. Erg heftig om mee te maken! Er was bloed afgenomen bij het kindje en hieruit bleek dat hij servere malaria had. Zo hebben wij de laatste dag op de childeren ward toch wat minder prettig afgesloten.

Ook hebben wij met z’n alle op de nacht van woensdag op donderdag een wat minder prettige nacht gehad. Iedereen van ons werd midden in de nacht wakker door harde klappen met stokken. Hiervoor waren Saske en ik al wakker geweest omdat er honden op de vensterbank waren gesprongen en erg hard begonnen te grommen. Er stond een hele groep mensen vlak voor ons huis die veel lawaai maakten. We hoorde ook harde stokslagen en het was duidelijk dat er iemand geslagen werd. Het klonk ongelofelijk akelig. Wij waren inmiddels doodsbang bij elkaar op bed gaan zitten. We waren bang dat dit opstand was i.v.m. de verkiezingen. Ook voel je onmacht omdat je niet zomaar naar buiten kon om te kijken wat er aan de hand was en eventueel te helpen. Naar een tijdje verplaatste de groep zich en hebben we nog proberen te slapen. Later hebben we gehoord dat het niks met de verkiezingen te maken had maar een groep was die dacht dat het een dief was. Uiteindelijk bleek dat ze geen dief in elkaar hadden geslagen maar een verstandelijke beperkte man die riep dat hij en zijn vader een dief waren. Dit is misschien wat minder om op mijn blog te zetten maar ik moest het toch even delen.

Tussen de 2 weken op de childerens ward door hebben we ook nog outreach gehad. Zoals ik al eerder heb verteld ga je naar een plek met de ambulance om kindjes en moeders te injecteren, vitamine A te geven en mee te kijken met de voorlichting. Hier heb ik veel kunnen helpen. De eerste outreach heb ik vooral veel geregistreerd in de boeken en geïnjecteerd. En de tweede outreach heb ik vitamine A gegeven en geïnjecteerd.

Ook hebben Saske en ik nog bloed gedoneerd. Yoni had het al eerder gedaan en aangezien ze vaak bloed te kort hebben is dit wel belangrijk. Saske en ik hebben allebei o-positief (misschien dat we daarom allebei lek geprikt worden door de muggen) waar ze dus veel aan hebben. Ik heb nog nooit eerder bloed gegeven dus dit was de eerste keer. Ik ga het vast nog vaker doen in Nederland! Die dikke holle naald in mijn ader vond ik wat minder en mijn handen waren klef van het zweet. Op de childerens ward lag een kindje met anemie die dus mijn bloed kreeg. Ik wist niet zeker of het mijn bloed was maar later hebben we een foto bekeken van onze bloedzak en het bleek dus zo te zijn. Het is wel een mooi idee om te zien dat er een kindje geholpen wordt door mijn bloed! Nu loopt er dus een kindje in Afrika rond met azungu bloed haha!

In het weekend tussen de 2 weken door zijn wij vrijdag met een aantal medewerkers die ook in het ziekenhuis werkte naar de bar gegaan. Dit is de bar waar wij ook met William een biertje hebben gedronken. William ging trouwens ook mee alleen moest helaas weg om dingen in het ziekenhuis te regelen.We hadden vrijdagavond afgesproken en voor we het wisten was er al een geit gekocht om bij de bar op te eten. We reden met een pick-up naar de bar en hebben daar gezellig bier gedronken met muziek erbij. Voor we het wisten stonden we allemaal teut te dansen bij de bar. Hier zijn ook leuke filmpjes van maar HELAAS kan ik die hier niet plaatsen haha. De zaterdag was voor mij wat minder gezellig met een katertje maar eigen schuld dikke bult.


Zaterdag hadden wij dus een rustig dagje om uit te brakken en zondag gingen we weer gezellig op safari. We vertrokken om 7 uur s’ ochtends om daar op tijd te zijn. De safari hadden we met Raphael afgesproken en we gingen gezellig met de pick-up. Onze Schotse buurvrouw ging ook gezellig mee. Dit keer was de safari in het Nyala Park. Het was heerlijk om daar heen te rijden in de volle zon met een heerlijk wind! Toen we een half uurtje van het park vandaan waren had Raphael wat auto probleempjes. De versnellingspook was kapot en hij had iemand gebeld om het te fixen. Uiteindelijk hebben wij een uur gewacht tot we weer verder konden. Het was de bedoeling om vroeg in het park te zijn omdat de dieren dan minder gingen verschuilen in verband met de zon maar we waren er dus wat later rond een uurtje of 10. We hebben weer verschillende dieren gezien en zijn op de foto geweest met giraffen! Je ziet meer ons dan giraf maar toch haha! Wel verscholen de dieren zich inderdaad veel en waren het mooie ‘zoek de aap’ in dit bos foto’s haha! Wel hebben we nog mooie foto’s van de giraffen kunnen maken. In het andere park had je geen giraffen dus het was wel leuk dat we die hier wel zagen. Het enige wat nog ontbrak voor mij waren de panters, tijgers en leeuwen maar goed je kan niet alles hebben! Na de safari hebben we nog gezellig gepicknickt in het park met z’n allen. Iedereen had wat lekkers mee. We hebben onze buiken goed vol gegeten!
Naar de picknick zijn we naar huis gereden en weer lekker in de volle zon met de wind. Op een gegeven moment was het meer een pick-up vol kreeften in plaats van anzugu’s. Rond 4 uur waren we weer thuis en konden we uitrusten en bijkomen van onze halve zonnesteek. Die volle zon was namelijk toch best wel pittig!


Ik hoop dat ik jullie wat op de hoogte heb kunnen brengen met al mijn verhalen. Je leest er ook wat mindere dingen tussen maar ik vind het hier nog steeds erg leuk en weet zeker dat ik Malawi ontzettend ga missen. Misschien maak je hier wel meer mee dan in een heel jaar in Nederland en dat brengt je weer ervaringen rijker. In Nederland is het tussendoor ook mooi weer heb ik gehoord en dat is fijn! Bij ons is het nog steeds lekker warm in Muona maar wel al minder dan in het begin. Toch zwem je hier nog regelmatig in je verpleeguniform van de hitte. Ik ben wel jaloers op jullie lange dagen want hier is het half 6 al donker. Wat misschien wel beter is voor je slaapritme want ik ben nog nooit zo vaak op tijd naar bed gegaan als hier! Wij hebben na dit weekend nog maar 2 weken te gaan in Muona en dan gaan we 3 weken reizen! De tijd vliegt en we zijn al over de helft. Ik zie jullie allemaal snel weer!!