Tweede update Malawi

Hallo Lieve Lezers in Nederland,

Hier een tweede update uit het warme Malawi waar het ‘winter’ is.
Ons ‘weekendje’ Blantyre van alweer 2 weken geleden met alle luxe zoals chocolade, vlees, friet, internet is uitgelopen tot een kleine opgesloten vakantie in Blantyre om het zo maar even te noemen haha! Wij zouden van vrijdag tot zondag blijven. Zondag zouden wij rond 12 uur bij de bus moeten zijn, en zou deze vertrekken om 2 uur. Omdat ik mijn blog nog niet online had gezet, en de internetkaartjes op waren bij de bar ben ik stressvol met Maartje (die inmiddels ook begon te trippen naar een Skypesessie van 10 minuten) naar het tankstation gerend om nog kaartjes te halen. Ook daar waren ze niet te koop, de manager van Doogles had de kaartjes maar die sliep nog.. toen we net terug kwamen was hij gelukkig gearriveerd en hebben wij nog een kaartje weten te bemachtigen. Al die stress was achteraf ook niet bepaald nodig aangezien wij hier tot en met dinsdag hebben gezeten lordie.. We hebben ons groepje maar team karma genoemd, want alles wat wij hardop zeggen word tegen ons gebruikt erg gevaarlijk. Nu lopen we als gekken alles af te kloppen.

We liepen met z’n alle voorbereid (spullen ingepakt, afscheid genomen van internet, afscheid genomen van het lekkere eten, chocolade) naar de taxi om vervolgens naar Limbe station te rijden. Daar zou de grote bus die ons terug naar Muona zou brengen op ons wachten.. helaas kregen we te horen dat de bus kapot was! Er zat niet veel anders op dan weer terug keren naar de lodge Doogles. Weer terug in de taxi (lekker met z’n allen opgepropt waardoor je dikke opvliegers krijgt)! Haaay, Hellooo de bus rijd niet en de azungu’s zijn weer back! Maar in dit soort situaties zingen we gewoon van die liedjes als “don’t worry, be happy” “always look at the bright side of life” haha, heel lang geïrriteerd blijven over zoiets heeft weinig zin en vooral hier in Afrika. Geloof me als Nederlanders hebben wij eigenlijk niets te klagen!!

We hebben nu wel een extra dagje kunnen genieten in Blantyre, wat opzich ook niet verkeerd was maar op een gegeven moment wil je terug naar het schattige dorpje Muona! De volgende dag (Maandag) zijn we weer vroeg uit de veren gevlogen om weer lekker rustig te ontbijten (2 geroosterde broodjes met ei, bakje fruit met yoghurt en honing voor de vitamines en koffie). We zijn weer met z’n allen naar de taxi gelopen. Er was helaas erg weinig keus dus we hebben een kleine auto moeten nemen waar we als molratjes in een kooi op elkaar zaten, maar achja we gingen lekker naar de bus. Toen we weer op ’t Limbe station aankwamen bleek dat de andere bus die zou rijden ook kapot was, OHNOO.. Sylvester, een arts in opleiding uit het Ziekenhuis was ook in Blantyre en die zou nog een keer langskomen. Uiteindelijk is Sylvester naar het Limbe Station gekomen en hebben we aan hem gevraagd of hij een oplossing had. Hij zei dat we misschien met de truck terug konden. Wij met alle zware tassen over de markt, waar we in een mini busje stapte om naar die plek te rijden waar die truck stond. Als je denkt dat er niemand meer in het mini busje past heb je het mooi mis! Ze kunnen het busje het best de naam: Stoppen en proppen geven. Uiteindelijk kwamen aan bij de truck, maar dat ging hem niet worden. De hele truck zat volgepropt met mensen op nsimameel zakken en er was gewoon geen plek meer. Het Risico om de berg af te vliegen wilden we ook niet nemen! De chauffeur vertelde zelf ook dat de truck te vol zat. Er zat niet veel anders op dan terug naar de lodge gaan met de taxi, daar nog een dagje te verblijven en het de volgende dag weer opnieuw te proberen! Toen we aan het wachten waren op de taxi kwam er ook nog een man vragen of hij mijn partner mocht zijn, gelukkig ben ik 30 jaar en heb ik al 2 kinderen uch uch! (met dank aan Yoni die dit vertegenwoordigde) Gelukkig hadden we de volgende dag meer geluk! We hebben ons ritueel vroeg opstaan, de laatste dingetjes doen en ons zooitje inpakken voor de derde keer herhaald. Met dit keer wel resultaat; DE BUS REED JOEHOEE!

We kwamen dinsdag dus weer terug in Muona rond een uurtje of half 7 s ’avonds. We waren allemaal vermoeid van de busreis met alle hobbels en bobbels en moesten woensdag gewoon weer werken. We hebben lekker gegeten (wat we wel moesten uitstellen omdat de stroom was uitgevallen) en zijn maar niet te laat ons bed ingedoken.

Woensdag 7 mei hadden we Outreach. Dit houdt in dat je met een ambulance naar een dorpje gaat een eindje bij het ziekenhuis vandaan, dit was erg leuk om mee te maken. Ons groepje werd vergezeld door nog een aantal studenten en verpleegkundigen vanuit het ziekenhuis. Outreach vond plaats bij een plek waar mensen vanuit hun dorpje naartoe konden gaan. Baby’s en kleine kindjes worden gewogen, er wordt geïnjecteerd bij de moeders en hun kindjes en er worden injecties gegeven zoals: DTP (difterie, tetanus, polio). Ook krijgen de kindjes druppeltjes in de mond tegen onder andere het Rota virus en nogmaals polio. Er waren ook kleine bolletjes met vitamine A waar een klein prikje in werd gemaakt zodat de kindjes de vitamine druppels konden opzuigen. Ik heb geholpen met de moeders en kindjes injecteren en de kindjes gewogen. De kindjes worden hier allemaal met doeken op de rug gedragen dus de moeder kleed het kindje uit, doet het kindje terug in het doek, knoopt het doek weer vast en haalt deze er zo af dat je het kindje in het doekje aan de weegschaalhaak gehangen kan worden, best slim! In het begin van de middag zijn we weer terug gereden met de ambulance. Onderweg kwamen we nog een vader, moeder en hun dochter tegen. Moeder en haar dochter zijn bij ons in de ambulance gestapt om mee te rijden naar het ziekenhuis. Het dochtertje werd verdacht van Malaria en een man uit de ambulance vertelde dat ze 25 km van het ziekenhuis vandaag woonde!

Maandag zou onze (Saske, Yoni en ik) eerste dag op de Delivery ward beginnen. Maartje en Tasha stonden op de childeren ward. Maar door het vast zitten in Muona zijn we pas officieel donderdag van start gegaan. Donderdag ochtend zijn we rond geleid door een verpleegkundige van die afdeling. Ze heeft een rondleiding gegeven over alle kamers en een aantal dingen uitgelegd over de formulieren die op de afdeling worden gebruikt. Naar deze rondleiding hebben we de controles bij moeders en kindjes gedaan. En och wat zijn die baby’tjes schattig! Allemaal met een dikke bos krulhaar ofcourse! Na de lunchpauze hebben wij al getuige mogen zijn van een bevalling! Het ging allemaal heel snel want de moeder kwam binnen en had al forse weeën. Voor ik het wist stond ik al mee te kijken met mijn eerste live bevalling ooit! Best apart om dat mee te maken. Toen het hoofdje naar buiten kwam zagen we dat de navelstreng om het nekje gedraaid zat wat inhoud dat de baby te weinig zuurstof krijgt. Dit was voor mij erg akelig om mee te maken. Toen het kindje volledig geboren was werd hij in een bakje (soort couveuse) gelegd en beademd. Het baby’tje had nog steeds niet gehuild. Zijn longen werden uitgezogen en daarna kreeg het kindje een neusbrilletje op met zuurstof. Wij stonden met z’n 3en bij het bakje waar het kindje inlag. Je begint je echt al verantwoordelijk te voelen omdat er verder geen verpleegkundige meer bijstonden. Zij gingen verder met de moeder. Met volle hoop hebben wij gewacht tot het kindje begon met huilen! Dit heeft erg lang geduurd maar eindelijk hoorde we naar een periode geluidjes! Dit voelde als een hele grote opluchting! Hij heeft het super goed gedaan want de volgende dag lag hij er rond en gezond bij! Wat trouwens opmerkelijk was, was dat de baby een extra vingertje had aan zijn hand. Hier hebben ze een touwtje omheen gebonden dat deze zou afsterven.

Vrijdag was onze 2e dag op de delivery ward. Na de overdracht kwam we meteen weer terecht in onze 2e bevalling! Zoals andere stagiaires vertelde dat ze er s ’nachts voor moesten opstaan, hadden wij al twee bevallingen meegemaakt in twee dagen, gaaf! Ook deze bevalling was helaas niet vlekkeloos want de moeder had meconium houdend vruchtwater. Dit houd in dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Dit kan allemaal complicaties bij het kindje veroorzaken. Ook dit kindje werd via de neus en mond uitgezogen maar begon gelukkig al heel snel te huilen. Ook dit kindje was gezond, maar geloof het of niet.. ook hij had wel weer een extra vinger super apart!

Tijdens de ochtend pauze vroeg de anesthesist of wij mee wilden kijken met een operatie van een buikhernia. In eerste instantie wilden we terug gaan naar de afdeling maar het leek ons toch wel interessant dus zijn ik en Saske toch maar achter de anesthesist aangerend om te vragen of we de operatie toch konden zien. Hij vond vijf studenten eigenlijk iets te veel want er waren ook andere studenten maar uiteindelijk vond hij het wel leuk dat wij allemaal geïnteresseerde waren dus mochten we meekijken. Voordat de operatie van start ging hebben wij nog een hele fotoshoot gehad in de OK kamers.. Wij wilden eigenlijk een foto met z’n 5en in pak maar voor je het wist werden er allemaal foto’s gemaakt van ons in alle 2 de operatie kamers en lag ik zelfs op het OK bed haha!

Na deze prachtige fotoshoot kon de operatie beginnen. De patiënt die geopereerd werd had een buikhernia wat inhoud dat er een zwakke plek ontstaat in de buikwand. Bij deze patiënt kon je het ook zien aan de buik, zijn darm moest een stukje terug geplaats worden. De sfeer in een Malawiaanse operatiekamer is heel anders dan in een Nederlandse! Tussendoor word er soms gebeld en van zingen en zelfs een beetje dansen tijdens de operatie zijn ze niet vies. De patiënt kreeg een ruggenprik als verdoving maar tussen de operatie door bewoog hij wat met zijn benen. Dit soort dingen vind ik wel een beetje akelig om te zien. De huid werd laagje voor laagje opgehaald en toen ze zijn darm weer hadden terug geplaats werd alles weer gehecht.

De operatie was nog niet afgelopen of we mochten al meekijken naar de volgende operatie op de andere OK kamer! Opeens leek het wel of we de hele dag in de theatre stonden i.p.v. de delivery ward. Deze operatie werd uitgevoerd bij een man die een MEGA grote wond op zijn geslachtdeel had zitten. Dit was gangreen wat inhoud dat er doodweefsel in de wond zit. De wond was heftig uitgebreid want toen ik de eerste week op de male ward stond was die wond lang niet zo groot als nu. De patiënt had bijna geen huid meer op zijn geslachtdeel. De operatie duurde niet zo heel lang. Het dode weefsel moest worden weggehaald. Nadat dit was gebeurd werd alles nogal strak verbonden. Geloof me als je daar staat kreeg je gewoon fantoompijn ook als meisje AUW. Ik had het erg met die man te doen!

De maandag en dinsdag na het weekend waren alweer de laatste dagen voor ons op de Delivery ward. Woesdag hadden we namelijk een public holiday wat inhoud dat je vrij bent, en donderdag zijn we weer naar outreach geweest. Maandag hebben wij weer een bevalling mogen meemaken en deze ging erg goed en het kindje kwam er gezond uit (dit keer zonder extra vinger, maar het was wel een jongetje hoor haha). Tijdens de bevalling heb ik het hoofd van de moeder omhoog gehouden en hebben wij voor hoever je een zwangere vrouw kan steunen, gesteund. Nadat de vrouw een perswee had waarbij ik haar hoofd ondersteunde deed ze haar hoofd weer omlaag daarbij bleef mijn handschoen vastzitten tussen haar hoofd en het bed en heb ik het helpen even stil moeten leggen haha. Toen het kindje er uit was en wij gebaarde dat ze het super had gedaan verscheen er een lachje op haar gezicht en daar doe je het voor!

In het weekend hebben wij een bruiloft mogen bijwonen! Rafael had het hier al een keer over op de heenweg naar Muona. Wij hebben nog eens nagevraagd of wij ook welkom waren en het was geen probleem! De bruiloft vond plaats op zondag 11 mei. Rond 1 uur kwam Rafael ons ophalen. De bruiloft was in de Cuppenhal wat erg dicht bij ons huisje ligt. Voor het eerst in al die tijd in Afrika hebben we ons maar weer eens opgemaakt! Ook hebben we onze enige strakke spijkerbroek maar aangedaan die heeeerlijk zaten als de zon er op scheen mmm.. (een kleffe bedoeling dus). Voordat we naar de Cuppenhal reden hebben we nog een leuke foto gemaakt met Rafael erbij ofcourse! Het was erg leuk dat we deze bruiloft mochten bijwonen. Voor het gebouw waar de bruiloft plaatsvond stond er een groep mensen te dansen en Afrikaans zingen erg leuk! Eenmaal binnen (waar het helaas wel BLOEDJE heet was) werd en ook gedanst en gezongen. Eerst danste de familie van de man en daarna die van de vrouw. Iedereen van ons had geld mee omdat Rafael vertelde dat dit traditie is bij bruiloft. Elke rij kwam een voor een naar voren en moest dansend geld gooien! Toen wij moesten werden we half geplet in de menigte en probeerde wij daar ook nog eens een soort van Afrikaans mee te dansen. Ik heb me wel doodgelachen want het zag er niet uit. Nadat wij ons geld in een bak hadden gegooid zijn we samen met Rafael die het ook behoorlijk heet had, gegaan. De bruiloft zou tot een uur of 5 duren maar dan waren we weggesmolten! Toch vond ik het erg leuk om een keer een Afrikaanse bruiloft meegemaakt te hebben.

Na de bruiloft zaten we even met z’n 5en af te koelen voor ons huisje, wat trouwens echt een heerlijke plek is om even te zitten met z’n alle ook s ’avonds als je omhoog kijkt naar alle sterren. William de administrator van het ziekenhuis die bepaalde dingen regelt in het ziekenhuis kwam met zijn Jeep naar ons huis gereden. Dit is een aardig man waarmee wij wel kunnen lachen. Ook spreekt hij al best goed Nederlands. “goedemiddag, hoe gaat het” “die heeft een klap van de molen” zijn onder andere zinnen die hij erg grappig zegt. William vroeg of we zin hadden om even snel een biertje te doen. Even 10 minuutjes zei hij. Hier moesten we allemaal niet heel lang over na denken, en we zijn met z’n alle naar de markt gereden. Daarachter had je de hotspotbar. Als je naar binnen gaan staat er over de hele muur de vlag van Nederland geschilderd met daarbij ‘Nieuw Nijmegen’, erg leuk! We gingen met z’n alle op een bierkrat zitten en hebben biertjes gedronken. De chirurg van het ziekenhuis zat er ook bij. Dit waren wel erg lange 10 minuten moest ik zeggen haha! Wij hebben ook nog visjes op die William had gehaald voor erbij, erg lief! William en Patrick de chirurg hadden nog niet veel gegeten. Ons plan was om pannenkoeken te eten zondag dus besloten we Patrick en William ook uit te nodigen om mee te eten. Dit vonden ze wel leuk en ze reden naar huis om zelf ook wat eten mee te nemen. Zo hebben we zondag lekker bananenpannenkoeken gegeten en daarna nog rijst, bruine bonen saus en varken meegenomen door William wat erg lekker smaakte! Kortom een erg leuke zondag!

Ik hoop dat jullie weer wat op de hoogte zijn over mijn avonturen in Afrika. Je maakt van alles mee hier wat erg leuk is. Deze week hebben wij onze vakantie en gaan we lekker reizen. We gaan naar Mount Mulanje de berg beklimmen met onze volgeladen backpacks en naar zomba plateau! Wij zijn nu in Blantyre en hebben een ‘ellendige’ dag achter de rug om het maar zo te zeggen! Niks ernstig hoor, we hebben alleen mega lang moeten wachten op een stempel om ons paspoort te verlengen..
In mijn volgende story hoor je hier meer over. Ook had ik me verheugd op de warme douche maar die viel ook een beetje tegen brr. Verder hebben wij bijna de hele week zonder water gezeten in Muona waardoor je maar heen en weer blijft lopen naar de pomp. Ook erg irritant als je de wc niet kan doortrekken bah! Een keer douchen zonder kopjes zou ook wel fijn zijn, maar goed wij zijn er eigenlijk alweer aan gewend hoor! Hoe extra luxe een normale douche in Blantyre weer is! Als ik terugkeer zou ik de zon maar meenemen naar Nederland want ik heb geen zin om met kippenvel terug te keren haha! De eerste 4 weken zitten er alweer op in Malawi en voor je het weet ben ik weer terug in het land! (Inmiddels hebben we de Mount Mulanje beklommen, een sterrenhemel gezien, en in diepe gaten geplast en dit ging ook niet zonder val of stootje…) dit verhaal lezen jullie wel in mijn volgende blog!