Muona we gaan je missen!

Dag lieve mensen,

Muona, het dorpje van Malawi, het nieuw ontdekte dorpje van ons, de plek waar je de beste samoosa’s kan vinden, waar bijna iedereen vraagt hoe het gaat, waar er soms meer kinderen voor ons huis staan dan het aan leerlingen in onze klas. Het dorpje waar we ontzettend veel leuke nieuwe mensen hebben leren kennen, waar je cassave bij je thee neemt in plaats van een appel, waar je de beste lolly’s bij de tuckshop kan vinden en waar we met 5 lieve bitches in een huisje hebben gewoond (één en al liefde hoor). Het dorpje dat we weer gaan verlaten. Wij hebben nu eerst 3 weken vakantie in Malawi voordat we officieel ons eigen landje weer ingaan. Maar ik ga het hier echt heeeeeeeeel erg missen! Ik zou jullie eerst op de hoogte stellen van de afgelopen weken in Muona.

Maandag 9 juni hadden Yoni, Saske en ik een week waarin we mochten kiezen op welke afdeling (ward) we wouden staan. Aangezien ik de kleine baby’tjes maar al te lief vind en de andere 2 ex-stagiaire verpleegkundige van de verlosafdeling in Nederland, baby’tjes ook leuk vinden hebben we besloten we om nog een week op Maternity te staan. Natuurlijk heb ik in mijn vorige blog ook al het een en ander verteld over deze afdeling, dus bespaar ik jullie de uitgebreide bevallingsverhalen met baby’tjes die een extra pinkje hebben enzo! Wij hebben wel weer een aantal bevallingen gezien wat erg interessant is, zo interessant dat je bijna geen kinderen meer wilt!

Deze week lag er ook een vrouw met pre-eclampsie, een ziekte die door symptomen zoals een hoge bloeddruk veel schade kan aanrichten aan je lichaam. Bij deze vrouw was het al erg heftig want ze ademde erg hard en diep en vertoonde geen reactievermogen meer. Ook was ze op haar tong aan het bijten waardoor er bloed in haar mond zat. Omdat ze in een van de achterste kamers lag werd ze met een brandcard verplaats naar de kamer langs de zusterspost zodat we haar meer in het oog hadden, en konden zien als er wat gebeurde. Dit verplaatsen ging wel op de Afrikaanse snelle manier die net ietsjes lomper is dan in Nederland moet ik jullie vertellen. Deze vrouw werd aan het infuus gelegd met medicatie. Ook werd er een katheter ingebracht. Deze vrouw hebben we over de dag gemonitord en om de zoveel tijd de controles gedaan. Nu gaat het gelukkig al een stuk beter met haar.

Wat ook wel zeker een hoogtepuntje van deze week was, was het zelf assisteren bij de bevalling. Wij stonden met z’n drieën mee te kijken toen er opeens werd gezegd “doen jullie maar”.
My lord, dat was wel spannend! Op dat moment waren er 2 vrouwen met volledige ontsluiting bijna klaar om te bevallen. Deze 2 vrouwen lagen naast elkaar met een gordijntje er tussen.

Yoni was al bezig met de vrouw aan de linkerkant en ik ging samen met Saske naar de rechterkant. Toen het hoofdje van het kindje naar buiten kwam moest ik mijn vingers om het hoofdje houden zodat er iets meer ruimte ontstond. Vlak daarna begin je eigenlijk met trekken aan het nekje. Dit deel heb ik deels overgelaten aan de verpleegkundige omdat ik niet verantwoordelijk wou zijn voor een onthoofde baby! Maar ook het trekken aan de baby hoort er gewoon bij. Jullie snappen vast wel dat dit nogal eng is als je hier onervaren in bent. Nadat het hoofdje van het kindje naar buiten was gekomen ging het allemaal best snel. Ook heb ik de navelstreng mogen doorknippen! In Nederland is dit altijd een heel speciaal moment en doen de meeste vaders dit, maar hier in Malawi is dit meer een kwarweitje voor de verpleegkundige en was ik dus de zogenaamde vader. Vaders zie je überhaupt niet bij de bevalling staan. De vrouwen bevallen vaak alleen met een verpleegkundige maar af en toe springt er familie of gewoon een schoonmaakster van de afdeling bij om de bevallende vrouw eens flink aan te moedigen (lees: soms slaan tegen het hoofd en roepen CHIMA, CHIMA wat persen betekende). Al bij al was het weer een interessante ervaring om mee te maken.

Woensdag hebben wij ook nog een sectio (keizersnede) mogen meemaken. De buik word hierbij horizontaal of verticaal opengesneden, laagje voor laagje en als er al een sneetje in de buik zit word de buik opengetrokken. Dit gaat altijd redelijk snel. De baby word in een plastic rond bakje met doek gelegd en de baby wordt afgedroogd en van de operatiekamer naar de verlosafdeling gebracht. Daar word de baby verder verzorgd en wacht daar op zijn moeder.

Donderdag waren we uitgenodigd om bij William, onze gezellige Malawiaan, te eten. We zijn rond een uur of 7 naar William gelopen. We wisten dat het huisje ietsjes verder lag ergens op een hoger stukje. Elk stijl stukje geeft helaas wel flashbacks van de oh zo mooie berg, Mount Mulanje haha. Toen we eenmaal aangekomen waren was het nog niet helemaal duidelijk of we in het goede huis zaten.. de huishoudsters deden de deur open en nergens zagen wij William of zijn vrouw Dominica. Even waren we bang dat dit niet helemaal het goede adresje was. Maar toen ik een mooie foto ontdekte aan de muur van William in zijn jongere jaren als student, voelde het toch al iets vertrouwder. Uiteindelijk kwamen William en Dominica ook tevoorschijn en hadden als natuurlijk niet anders verwacht heel erg lekker gekookt. Voordat we gingen eten hebben we nog even gezellig op de bank gezeten met de “eentje voor onderweg” hoe William een biertje noemt haha! Het was weer een gezellig avondje.

Vrijdag hadden we weer een avondje bij de bar gepland. Toen we hoorde dat Nederland speelde EN er een klein tv’tje stond wisten we al waar wij die avond aanwezig zouden zijn. We hebben eerst met z’n alle wat gedronken samen met wat medewerkers van het ziekenhuis en nog wat anderen. Vanaf 9 uur hebben we ons verplaats naar de plek waar voetbal gekeken kon worden. Ik bedoel Nederland heeft echt wel een groepje van 5 Azungu supporters uit Malawi nodig, ze hebben niets voor niets 5-1 gewonnen! Bij deze wedstrijd waren buiten ons om niet heel veel mensen aanwezig, en de oranje vuvuzela’s heb ik ook niet kunnen spotten, het is dat er geen meer in mijn backpack kon. Ondanks dat hebben wij wel lekker hard kunnen juichen en schreeuwen. Vrijdag de 13e ongeluksdag kon wat dat betreft mijn kont kussen! Van de supporters hier snap je ook niks trouwens. Eerst zijn voor Spanje, en later juichen ze mee voor Nederland. Wat erg leuk was, was dat wij door meerdere mensen die dag, en de volgende dag werden gefeliciteerd met de overwinning! Na het voetbal kijken hebben we nog een tijdje met z’n allen bij de bar gezeten. William (de administrator van het ziekenhuis) was ook gezellig aanwezig. De vorige keer bij de bar moest hij helaas al vroeg gaan maar deze avond was hij er gezellig bij. Rond één uur zijn we met z’n alle naar huis gelopen. We kregen een beetje genoeg van alle meneertjes dronken bij de bar. Dat woordje heb ik William trouwens aangeleerd en nu gebruikt hij het heel vaak, erg grappig haha! Ook vraagt hij nog wel eens “Hoe heette dat nou bijna dronken?” “aangeschoten” “ohja” haha!

Zaterdag bestond de school bij Trinity hospital 50 jaar! Tijd voor feestje dus! Wij waren ook uitgenodigd en William met zijn goede ideeën (haha), had bedacht dat we voor alle mensen een speech mochten geven. Van te voren kon je mooie Afrikaanse doeken kopen waarop stond Trinity College of Nursing and Midwivery. Natuurlijk moeten wij ook in Afrikaanse stijl komen dus hebben wij er allemaal eentje gehaald. Toen we bij het ziekenhuis aankwamen gingen we eerst naar de klaslokalen, want daar kon je eten!! Ze hadden rijst gemaakt met kip, geit en de typische overheerlijke Afrikaanse salade. Ik heb echt heerlijk gegeten en mijn doek zat OPPEENS 10 maten strakker. Nederlanders kunnen echt iets leren van de Afrikaanse kookkunsten geloof me! Na het eten gingen we naar het stuk voor het ziekenhuis. Daar stonden palen waar de 50 jaar jubileum doeken omheen zaten en een aantal belangrijke mensen van het ziekenhuis onder zaten. Er stond gezellige Afrikaanse muziek op, waar een aantal kindjes op danste. Als ik Afrikaanse muziek hoor en mensen zie dansen besef ik dat ik dit soort dingen echt ga missen. Er was een schema die op zijn Afrikaans natuurlijk, een beetje achterliep qua volgorde van activiteiten en optredens. Wij moesten beginnen met de speech. Er stond een rijtje met mensen die allerlei verschillende talen konden. O.a. lokale Malawiaanse talen, Arabisch en er stonden ook 2 Duitse meisjes bij. Deze meisjes hebben wij hier ook leren kennen en kwamen voor 4 weken stage lopen. Ze wonen in het huis bij de nonnen. De speech ging natuurlijk over de school en de opleiding die ze geven. We moesten ieder op zijn beurt een zin oplezen en zo ging het hele rijtje af in verschillende talen. Yoni en Maartje deden de zinnen in het Engels. Saske, Tasha en ik in het Nederlands (Lijkt we wel zo verstandig met mijn mooie Engelse uitspraak af en toe). Iedereen moest een zin zeggen en zo ging het hele rijtje af. Dit ging gelukkig allemaal prima. Mijn laatste zin EN NOGMAALS GEFELICITEERD kwam er alleen iets te hard uit maar dat maakt het wel gemeend haha! Na de speech waren er ook andere optredens zoals 2 clowntjes, een act waarin de leerlingen en leraren werden nagedaan, nonnen die gingen zingen en dansen, leerlingen die met ballonnen gingen dansen en leraren die ook gingen dansen. Ook kwamen er gedichten tussendoor. Nadat het feest was afgelopen hebben wij lekker pannenkoeken gegeten met z’n alle thuis. Want ja vol zit je hier nooit, en dan maar zeggen dat je afvalt in Afrika.. No way.

Maandag 16 juni ging alweer onze laatste week in van werken in Trinity hospital MWEH… wat gaat de tijd toch snel opeens. Wij 3 (Yoni, Saske en ik) stonden op theater. Dinsdag en donderdag zijn er altijd de geplande opnames en de rest van de week zijn spoedjes en weet je dus niet hoeveel operaties je te zien krijgt. Maandag na de ochtendpauze hebben wij kunnen meekijken met een oogoperatie. De patiënt die de oogoperatie kreeg was een vrouw en had een carcinoom in haar rechteroog wat verwijderd moest worden. Op theater heb je in totaal 3 operatiekamers en deze operatie werd uitgevoerd in eye theater. Ik moet zeggen dat ik de operatiebedden er erg netjes uit zien op deze kamer.

Deze vrouw kreeg eerst een verdovend oogzalfje in haar oog en daarna werd ze plaatselijk verdoofd met prikjes in haar oog. Dit zag er overigens erg pijnlijk uit. Daarna zag je hoe haar oogvliesjes een voor een werden opengehaald om bij het carcinoom te komen. Tussendoor kon je ook meekijken door een soort van verrekijker om het maar even simpel te noemen. (Natuurlijk heet dit vast anders in medische termen maar ach). Dit was erg interessant omdat je dan nauwkeurig kon meekijken wat er gebeurde. Toen het carcinoom eenmaal verwijderd was werd elk laagje weer een voor een dicht gelaserd met een ‘soldeerboutje’. Uiteindelijk werd haar oog bedekt met een verbandje en kon ze weer gaan. Dit was een erg interessante operatie om te zien. Ook hebben wij maandagmiddag mee kunnen kijken op de X-Ray afdeling die naast de theater zit. Deze man die hier werkte legde een heleboel dingen uit over hoe alles in zijn werk ging!

Dinsdag was een van de geplande operatiedagen en hebben wij in totaal 4 operaties gezien.
De eerste operatie was een besnijdenis (circumcisie) van een man. Deze operatie was redelijk snel klaar. Deze dag lag er ook een vrouw die kwam voor een total abdominal hysterectomie (of terwijl baarmoeder verwijderen). Bij deze vrouw kon je de baarmoeder voelen als je op haar buik drukte, dit heb ik natuurlijk ook geprobeerd en haar buik was kanonnen hard .Het bleek dat deze vrouw een te grote baarmoeder had. In eerste instantie was het de bedoeling om een deel van de baarmoeder te verwijderen. Toen de chirurgen eenmaal de buik open hadden gehaald en de baarmoeder zagen, bleek toch dat deze helemaal verwijderd moest worden. Dit was een lange operatie en heeft zo’n twee en een half uur geduurd! De baarmoeder hebben ze in een bakje gelegd en de chirurg (John Wanda) heeft hem opengesneden om te onderzoeken wat er nou zo hard was. Het bleek dat er weefsel in zat dat alsmaar door bleef groeien. John Wanda, die de operatie uitvoerde vertelde later dat deze operatie best gecompliceerd was. Je merkt wel dat hij erg veel verstand heeft van dit soort dingen en je ziet ook wel dat hij een goede chirurg is. Die had natuurlijk een lekker Samoosa van ons verdiend naar zijn harde werk!

Ook hebben we dinsdag een hernia repair gezien. Deze operatie heb ik al eerder 2 keer gezien en wist ik voor het grootste deel al hoe deze operatie word uitgevoerd. Deze operatie was echt vliegensvlug. De operatie duurde om precies te zijn 12 minuten. Ik dacht dat ze nog bezig waren met het hechten van het opengesneden buikvlies, maar voor je met je ogen geknipperd had was de operatie al klaar. Ik vond dat John Wanda de buik met een goeie en snelle hechtmanier dichtmaakt, deze manier had hij geleerd in Nederland vertelde hij os vol trots!

Toen we om 4 uur klaar waren met werken was er nog een vrouw die ging voor een sectio. Dit wouden wij natuurlijk niet missen. Deze operatie konden wij met z’n 5en zien omdat Maartje en Tasha op de delivery ward stonden, en die vrouw van deze afdeling kwam! We wisten al dat het kindje helaas overleden was. Op de afdeling Maternity hadden ze al meerdere keren geprobeerd om naar het hartje van het kindje te luisteren. Het kindje had de navelstreng om zijn nek zitten wat betekende dat hij was gestikt, erg sneu. Saske, Tasha en ik moesten de operatie tijdens het dichtmaken van de buik iets eerder verlaten omdat we Rafael, die samen met zijn vrouw Adina die ook in het ziekenhuis werkt, hadden uitgenodigd om bij ons te eten samen met hun dochter. Het eten moest nog warm gemaakt worden. Ze hebben die avond spaghetti gegeten bij ons en daarna hadden we een fruit toetje. Ook hadden ze erg lekkere popcorn voor ons meegenomen. Ook dit was weer een gezellig avondje.

Eigenlijk zou het etentje al maandag zijn. We hadden het huisje al netjes opgeruimd en het eten stond al klaar maar ’s avonds kwam Rafael langs om te vertellen dat hij wat later kwam omdat de moeder van de directeur van ziekenhuis overleden was. Rafael was hierdoor ook druk bezig met geregel dus hebben wij gezegd dat hij gewoon de volgende dag kon komen. Op zo’n avond is hij natuurlijk helemaal niet in de stemming om gezellig te eten bij andere.

Wij die zelfde avond met zijn alle naar het ziekenhuis gegaan. Wij wouden hier graag bij zijn omdat je je al snel ook één van het dorp gaat voelen (jaja of je nu een azungu bent of niet) Bij het ziekenhuis was ook veel bekend personeel aanwezig. Wij gingen net als het andere personeel ergens in de buitengangen van het ziekenhuis zitten. Het was erg emotioneel en je hoorde dat er hard gehuild, geschreeuwd en gezongen werd vanaf de female ward, waar de overleden vrouw lag. Ook is het hier gebruikelijk om geld te geven aan de familie dus hebben wij ook wat gegeven aan zijn vrouw. Op een gegeven moment rolde de brandcard over de gang heen, die geduwd werd door familie. Ook liepen er veel mensen achter het brandcard aan. Je voelde alle emoties van die mensen tot op het bot. Ze zijn naar de ingang van het ziekenhuis gereden waarin ze in een ambulance werd gelegd. Daar werd weer hard en emotioneel gezongen. Toen de familie in de ambulance zat reden ze weg naar een hele andere plaats in de buurt van de hoofdstand Lilongwe. Naar dat de ambulance weg reed was er een grote stilte. Daarna liep iedereen rustig weg. Het voelt voor ons fijn om bij dit soort aanwezigheden te zijn, je voelt je gewoon een van hun en je toont ook respect op deze manier.

Woensdagochtend werd er bij de overdracht verteld dat er een man lag met een onbekende infectieziekte aan zijn been. Deze man had echt een enorm been die ik later ook heb gezien. Dit been is akelig groot en om jullie een voorstel te geven 5 keer (als het niet meer is) zo dik als zijn andere been. Ik heb gehoord dat hij hier al 5 jaar mee rond loopt, en naar meerdere ziekenhuizen is geweest. Aan dit been zitten grote wonden die ook nog een behoorlijk diep zijn. Deze man kreeg een operatie aan zijn been en ze vertelde dat deze man bloed nodig had en O-posiitief was. Saske en ik hadden 2 weken geleden al bloed gegeven en volgens protocol mag dit maar een keer per 3 maanden. Maar juist omdat er te weinig bloed was en deze man ook nog eens de zelfde bloedgroep had als ik, wou ik dit maar al te graag geven. Na de overdracht hebben we dit besproken met John Wanda (de chirurg) en die zei dat we ons HB (hemoglobine gehalte) moesten laten testen. Hier zijn we de hele ochtend mee bezig geweest omdat sommige dingen hier nou eenmaal op ander tempo gaan dan in Nederland haha. Uiteindelijk mochten de bloodsisters, Saske en ik, allebei bloed doneren. Ook hebben Yoni en Maartje die allebei A-negatief hebben ook bloed gegeven! Maartje hebben we naar het bloed geven kunnen opvegen want die zag nog witters als een anzugu! Arm kiend!

Woensdagavond speelde Nederland weer en aangezien we wisten dat je dit kon kijken wilden we deze wedstrijd ook niet missen. Saske, Maartje en ik hadden met Maxwell Chauwa de anesthesist van het ziekenhuis afgesproken op de markt. Natuurlijk liep deze gekke afrikaan ons zomaar voorbij, waar iedereen de azungu’s ziet missen de bekende mensen ons haha. Dit keer kon je de wedstrijd op een luxe flat screen zien, voor 50 kwacha (komt neer op 10 cent). De vorige keer waren er niet veel mensen bij de wedstrijd aanwezig maar nu stonden er allemaal bankje en zat de hele tent vol, gezelligggg! Het grootste volk was man maar er waren een aantal vrouwen die vanaf het begin al voor Nederland waren. Voor de rest was het grootste deel voor Australië, wat een support alweer..
Natuurlijk was de binnenkomst van de azungu’s interessanter dan de wedstrijd zelf, maar naar een tijdje was iedereen weer op het scherm gericht. Toen Nederland begon voor te lopen switchten een aantal Malawianen en was opeens het hele publiek voor Nederland wat dan wel weer gezellig was haha! Ook hadden er een paar veranderd omdat wij Nederlanders waren en support moesten worden. Dit avondje eindigde natuurlijk weer prachtig aangezien ons kikkerlandje weer gewonnen had! Toen we thuiskwamen waren Yoni en Tasha al gezellig aan het dansen en met de feeststemming kon ik natuurlijk niet achterblijven!

Donderdag was alweer de allerlaatste outreach van onze periode! Bij deze bestemming zat een secondary school en voordat Saske en ik het wisten zaten we half ingesloten tussen een groepje scholieren. Natuurlijk zijn er weer een paar foto’s geschoten van deze famous bloodsisters met de scholieren erbij. Voor de rest heb ik met Yoni en Saske op het bankje gezeten voor het injecteren. Yoni maakte de injecties, Saske noteerde de data bij de gegeven vaccinaties en ik gaf de injecties en dit keer vooral bij de baby’s. Wat een teamwork! Tasha heeft met de 2 Duitse studenten de vitamine A gegeven aan de kindjes. Op het einde heb ik nog vogelverschikker kunnen spelen en achter de kindjes aan gerend. Gelukkig vonden ze dit wel grappig alleen hebben ze de conditie van mama Mabelia flink op de proef gesteld.

Vrijdag was het niet een bepaald drukke dag op de theater. We hebben wel gezien dat een man met zijn been met wonden naar de soaking room ging. Dit is een kamer waar een bad instaat. Hier moest hij met zijn been in gaan zitten om de wonden deels schoon te spoelen. Je moest een mondkapje op i.v.m. de geur. Het was erg treurig om te zien want zijn wonden waren echt enorm. Dat hij hier al 5 jaar mee rondloopt is ook erg akelig.

Verder zijn Yoni, Saske en ik nog naar de kinderafdeling geweest op wat ballontjes uit te delen. Ook had ik vanuit Nederland een zakje sieraden meegenomen om aan de kindjes uit te delen. Ik heb op de kinderafdeling aan een aantal meisjes sieraden kunnen uitdelen. Ook kwamen we natuurlijk nog even op bezoek bij onze kleine vriend met het gebroken beentje. Hij moest in totaal een maand liggen met een spalk met 5 kilo eraan maar blijft lachen. Wat een toppertje.

Vrijdag hadden we een halve dag in het ziekenhuis tot naar de middagpauze. Naar de middagpauze had Sheila (hoofdverpleegkundige) voorgesteld om naar de community te gaan. Dit is een bijeenkomst in een dorpje waar er voorlichting word gegeven over bepaalde ziektes. Helaas had Sheila het zelf druk dus kon ze er niet bij zijn. Wij zijn hier met de ambulance heengereden. De voorlichting werd buiten gegeven en ging o.a. over cancer, mental ilness en oogziektes. Het is erg goed dat ze voorlichting geven. Erg jammer dat wij er allemaal bijna niks van verstonden want alles werd in chichewa gesproken. Eind van de community hadden wij zoals gewoonlijk weer een hele fanclub kinderen achter ons aan haha!

Voor de rest hebben wij vrijdag nog een aantal dingen moeten regelen voor ons geplande eindfeest dat op zaterdag gepland was. We wouden graag een feest houden voor al het personeel van het ziekenhuis en we wouden natuurlijk niet unknowned Muoana verlaten, die 5 gekke anzugu’s moeten wel ergens in hun geheugen blijven hangen! Het feest zou plaatsvinden in de Cuppenhal. Dit is de grote hal waar alle disco’s ook worden gehouden. Omdat we geen onderscheid wilden maken tussen mensen die we wel en niet uitnodigde hadden we als eerst een dinner gepland om 6 uur voor ongeveer 30 man. Dit waren de mensen waar we het meest contact mee hadden. Daarna zou er om 9 uur een disco starten voor iedereen van het zieken huis inclusief de studenten. Voor het eten koken hadden we twee vrouwen geregeld genaamd Chris en Credo. Deze vrouwen werken op de NRU. Dit is de afdeling voor ondervoeden kindjes. Ook hebben John Wanda (chirurg) en Maxwell Chauwa (anesthesist) ook geholpen voor het regelen van het feest. John Wanda heeft kunnen onderhandelen in de prijs van de 2 kippen die we nodig hadden voor het eten, en een geit. Deze hoefde we gelukkig niet zelf te slachten, dit was ik namelijk ook niet voor plan… ja, ja zo stoer ben ik niet hierin.

Vrijdagavond zijn we uitgenodigd bij onze buren Lizzy en Laura. Lizzy komt uit Engeland en Laura uit Scotland. Ze wonen hier een jaartje en werken op de nurseryschool. Het zijn erg gezellige vrouwen en er was lekker gekookt. De twee Duitse studenten waren ook uitgenodigd. Die werden wel om 10 uur opgehaald door de bewaker omdat ze bij de nonnen woonde en die hier en daar nog wel een strict kunnen zijn haha.

Zaterdag was het zo ver en was het de dag van ons afscheidsfeest. De dag begon al heerlijk met mooie verse regendruppeltjes, wat een geluk. Chris en Credo, de twee vrouwen die zouden koken kwamen al vroeg bij ons huisje. Alleen moesten we nog even wachten voor het hout voor het koken.
Ze hadden bedacht om achter ons huisje te koken omdat er lekker veel ruimte was en we dan al het eten bij de hand hadden. Wij zijn met een paar naar het ziekenhuis gelopen om al het kookgerei op te halen. Eigenlijk was ik nog niet klaar voor de buitenwereld in verband met mijn warrige ochtendhaar maar achja. Ik heb lekker afrikaans een doek om m’n heupen gewikkeld zoals ze die hier ook dragen. Ook heb ik de grote bakken die mee moesten voor het koken op mijn hoofd gedragen de echte Muona stijl. Toen we onderweg van het ziekenhuis naar ons huisje liepen kwam de o zo fijne regen weer terug, en konden we het hele zooitje weer terug brengen naar het ziekenhuis. Toen we richting huis liepen kwamen we John Wanda nog tegen die ons het slechte nieuws vertelde dat de man die de geit kwam brengen problemen had met het vervoer. Inmiddels was het druppelen over gegaan op een heerlijke stortbui en zijn Yoni en ik rennend naar ons huisje terug gegaan. Yoni met mijn doek in de hand omdat die los begon te schieten en ik anders in m’n onderbroek door het dorp rende.

Zo zijn we de hele zaterdag nog bezig geweest met dingen regelen voor het feest. S’avonds zijn Maartje, Saske en ik naar de Cuppenhal gegaan om alvast ballonnen op te blazen en er mooie gezichten op te tekenen. Natuurlijk was dit in het donker, want Afrika is Afrika niet als er altijd stroom aanwezig is haha. Yoni en Tasha waren naar het ziekenhuis om te kijken hoe het eten er voor stond. Toen Yoni en Tasha terug waren, zijn Yoni en Maartje even later weer richting het ziekenhuis gegaan met de auto van John Wanda omdat het koken van de geit niet helemaal volgens planning ging. De geit was pas laat gearriveerd en werd dus veel later gebakken (sorry geit). Blijkbaar is de man die de geit mee zou nemen met de geit aangekomen achter op zijn bagagedrager. Het is maar goed dat ik hier geen getuige van heb mogen zijn, arm beestje. We hadden het eten rond 6 uur geplant en de disco om 9 uur zodat er genoeg tijd tussen zat. Sowieso is 6 uur geen 6 uur bij de Afrikanen. Als je Thea in Nederland op de koffie uitnodigt om 10 uur staat ze kwart voor 10 aan de deur. Als je Thea in Afrika uitnodigt om 10 uur is ze er rond 11 uur. Graag gedaan voor de uitleg!

Op een gegeven moment waren er al aardig wat mensen aanwezig in de Cuppenhal maar de geit was nog niet klaar. Uiteindelijk begon het zelfs voor Afrikaanse tijden laat te worden. Rond 8 uur half 9 arriveerde John Wanda, Yoni en Maartje in de auto MET het eten en de kratten drinken die we hadden geregeld. We sprongen een gat in de lucht. De opstelling van het eten was trouwens in een kring, net zo’n kring als je kringgesprekjes op maandag op de basisschool haha. Inmiddels stonden er al studenten en andere jongeren voor de deur te wachten voor het feest. (of gewoon niet te wachten en ook met een bord eten op hun schoot zaten uitgenodigd of niet haha).

Wij hebben Chris en Credo maar het dubbelen betaald voor het koken omdat ze zo lang bezig zijn geweest voor ons. Onze stoere kip Yoni heeft nog een kleine speech gegeven door de microfoon en de party kon beginnen. Tussen het feest door heb ik ook nog wat dingen door de microfoon geroepen die meer betrekking hadden op het feest. Het was een leuke avond en we hebben gezellig met iedereen gedanst! Helaas eindigde de avond in een ruzie om lege bierflesjes en kwam er bijna een gevecht. Wat zijn mannen toch ook vervelend onder invloed altijd. Ik heb maar door de microfoon geroepen dat het feestje voor bij was en het ging ook richting 3 uur dus wel een mooie tijd om alles weer af te sluiten. We konden nog een kleine lift krijgen van Maxwell Chauwa naar huis. John Wanda en Maxwell Chauwa hebben we ook betaald omdat ze ons zo goed hebben meegeholpen.

De zondag naar het feest hebben we niet veel gedaan. Zondagavond waren we bij de hoofdverpleegkundige Sheila en haar man (een anesthesist) uitgenodigd om te eten. Haar man hebben we op het laatst pas leren kennen omdat hij in onze stageperiode een lange vakantie had.
Sheila was al om 4 uur smiddags begonnen met koken en dat proefde je ook wat het was heerlijk!
Wij hadden zelf nog pannenkoeken meegenomen die ook wel in de smaak vielen.

Maandag was onze opeen na laatste dag in Muona… Wij zijn naar het ziekenhuis geweest om daar afscheid te nemen van een aantal mensen daar. Waaronder John Wanda waar we nog een fotootje mee hebben geschoten, Joel de kinderarts, Raphael en Adina (maar daar waren we die avond nog even extra langs geweest) en nog een aantal andere. Ook konden Saske en ik het niet laten om nog even langs onze grote kleine vriendje te gaan met het gebroken beentje. Ik had nog een zonnebril meegenomen voor hem die hem erg stoer maakte! Toen we het ziekenhuis uitliepen vond de rest mij al verdacht stil. Ik had een brok in mijn keel en daar vielen de eerste tranen. Gelukkig werd ik snel gesupport door Maartje die zich ook aan het inhouden was maar het ook niet meer hield. We waren al weer snel aan het lachen van het huilen. We gingen nog even langs de vrouw van de trinity shop om onze vaste lolly’s te kopen en die vroeg ook al waarom we aan het lachen waren. We hebben even uitgelegd dat het om huilen ging omdat we Muona gingen missen. Toen we thuis waren aangekomen moesten onze dappere dodo’s Saske en Yoni ook huilen. Wat een jankfestijn. Tasha kreeg het avondeten niet weg wat ook weer een teken was van verdriet.

S’middags kwam er ook nog iemand langs uit het ziekenhuis met certificaten voor ons. Ze vonden het wel een leuk idee om deze te geven aan de Nederlandse studenten en wij waren de eerste die er een kregen wat een eer. Helaas stond er wel overal op dat Tasha Bekkers haar stage succesvol had gehaald en dit klopte niet helemaal haha. Onze held William heeft hier later verandering in gebracht.

S’avonds waren we uitgenodigd om voetbal te kijken bij William thuis. Dit keer waren wij niet de enige Nederlandse supporters want Marjo Cuppen (die de Cuppenhal beheerd met haar familie) was hier met een groep Nederlanders die meededen aan een project in Muona. Marjo Cuppen en de groep kende we al van zaterdag omdat wij ze ook hadden uitgenodigd voor het dinner. We kregen een oranje petje op en het huis van William zag mooi oranje. Ook William en zijn kinderen waren in de oranjestemming. Het huis zat propvol en kwamen steeds meer mensen bij, gezellig! Toen we naar de wedstrijd met een blije feeststemming buiten stonden kwam William even bij ons staan. Toen we vertelde dat er een klein foutje in het certificaat zat heeft hij het hele ziekenhuis gebeld om dit te veranderen. Dit was helemaal niet nodig want we hadden het er bij gelaten maar William dacht daar duidelijk anders over. In de tijd dat william het certificaat ging regelen zijn we met z’n alle nog even naar Rafael en Adina geweest. Rafael reageerde die middag heel nuchter toen we vertelde dat we afscheid kwamen nemen en dit voelde niet als een goed afscheid. Toen we binnenkwamen zat hij al in zijn pyjamaatje. We hebben even gepraat op de bank en een paar afscheidsfoto’s gemaakt. Wat echt heel schattig was, was dat Rafael zijn gezicht voor de foto moest wassen. Wij zeiden dat dit helemaal niet nodig was, en ik zei nog dat zijn gezicht er schoongenoeg uitzag, maar hij vertelde dat hij zijn tranen weg moest wassen met water. Natuurlijk brak ik ook weer en hebben we ook bij Rafael en Adina een lekker potje gehuild op de bank. Hij kwam mijn tranen zelfs nog wegvegen en vertelde dat hij die middags zo droog reageerde omdat hij emotioneel was.
Wij zijn dus hartstikke blij dat we nog even een goed afscheid hebben genomen. Na het moeilijke afscheid met Rafael zijn we nog teruggegaan naar William en daar zijn we nog een tijdje blijven hangen. Op een gegeven moment begon het toch een beetje laat te worden en ook het afscheid met William kwam eraan.

William is meegelopen naar ons huis en vertelde dat wij een van de leukste groepen waren en iedereen van het ziekenhuis het hier mee eens was. Ook waren wij een bijzondere groep en hadden ze dit nog niet meegemaakt. Omdat wij eigenlijk gewoon ons zelf waren was dit een groot compliment voor ons, wat ons een klein geluksmomentje bezorgde! Wij hebben gewoon geholpen in het ziekenhuis en veel kunnen lachen met het personeel daar. Bij onze voordeur vertelde William dat we hem dinsdagochtend moesten bellen voordat we vertrokken met de grote bus naar Blantyre waar onze vakantie begon. Hij wou ons uitzwaaien. Wij moesten erg vroeg op maar hij wou ons perse uitzwaaien omdat we zijn beste groep waren super lief! 10 uur s ’avonds toen we terug kwamen van William kwamen we erachter dat we het huisje nog moesten poetsen, opruimen, schoonmaken en natuurlijk onze backpacks nog verder inpakken. Na het uithuilen op de veranda zijn we hier tot een uur of 12 mee bezig geweest. 3 uur s’ nachts konden we weer opstaan omdat we rond half 5 naar de bus moesten lopen die bij het ziekenhuis stond. William en Chauwa de anesthesist waren allebei vroeg opgestaan om afscheid te nemen van ons, super lief. Met onze grote vriend William hebben we nog een dikke groepsknuffel gedaan. Dit afscheid was wederom ook erg moeilijk. Na het afscheid reed de bus naar de markt waar die nog een tijdje wacht. Alle mensen in de bus keken om van ons gehuil en keken erg geschokt haha. Maar ons dorpje Muona uitrijden was nou eenmaal ook een moeilijk moment en wanneer ik dit typ krijg ik weer dezelfde gevoelens! Muona ik ga je missen.

Kortom, al dat huilen bewijst dat wij een toptijd hebben gehad. Ik ga de mensen, het huisje, de kindjes het ziekenhuis, de gezelligheid en alles daarom heen erg missen en hopelijk kunnen we nog een keer terug in de toekomst. Die plannen waren we al snel aan het bespreken. Malawi is een mooi land en ik heb een stukje van mijn hart in Muona achter gelaten. Voordat het echt zo ver is gaan we natuurlijk eerst genieten van de 3 weken vakantie hier. Wanneer dit blog online komt hebben we inmiddels nog maar een paar dagen hier en vliegen we bijna terug! Gelukkig heeft de word op mijn laptop erg meegeholpen met dit blog en was mijn halve bestand opeens verdwenen wat ik dus weer over nieuw kon typen. Ook wil ik Yoni en Maartje bedanken voor het altijd goed opletten in Nederlandse lessen en mijn blog doorlezen met mijn gekke spelfouten waar ze erg om hebben dubbelgelegen. Op dit moment zijn we al gerezen langs zomba, monkey bay en zijn we nu op het heerlijke cape MacClear. Hier typ ik waarschijnlijk ook nog een blog over. Bedankt voor het lezen van dit te lange blog allemaal en de andere blogs, en natuurlijk voor de leuke reacties! Ik ben bijna in Nederland en spreek iedereen snel weer!

LIEFDUH!!!!!!!